"Όταν τα γηρατειά δεν είναι περήφανα"

Άρθρο του Βάιου Βαρελά

"Φτάνεις σ' αυτά τα σταυροδρόμια, όπου από την μια πλευρά είναι οι απαιτήσεις των αγορών και από την άλλη είναι η δημοκρατική βούληση του κόσμου. Η απάντησή μου ήταν, ότι βεβαίως ερχόμενοι αντιμέτωποι με μια τέτοια επιλογή, πρέπει να πάμε με την δημοκρατική βούληση του κόσμου.

Γιατί, ποια είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον πολιτισμό; Δεν είναι η οικονομία των αγορών! Είναι η Δημοκρατία, η μεγαλύτερη συνεισφορά της Ευρώπης στον κόσμο! Υπάρχουν χώρες σήμερα που έχουν πολύ δυνατή οικονομία, αλλά πολύ λίγη δημοκρατία. Άρα όταν φτάνουμε σ'αυτά τα σταυροδρόμια, που είμαστε αναγκασμένοι να διαλέξουμε, η απάντησή μου ήταν ξεκάθαρη: η δημοκρατική βούληση του κόσμου έπρεπε να υπερισχύσει!"

Η γνωστή πια σε όλους δήλωση ανήκει στον πρόεδρο της Ισλανδικής Δημοκρατίας Όλαφουρ Ράγκναρ Γκρίμσον. Εκείνης της μικρής και ασήμαντης χώρας που το 2008 χτύπησε η κρίση και την είχανε όλοι για ξεγραμμένη. Οι κερδοσκόποι είχαν πέσει επάνω της, η οικονομία της δεν είχε την απαιτούμενη στιβαρότητα για να τους αντιμετωπίσει, ούτε και την απαιτούμενη συμβολή στην Ευρωπαϊκή Οικονομία ώστε να κάνει την Ευρωπαϊκή Ένωση να ενδιαφερθεί. Μόλις τέσσερα χρόνια αργότερα η Ισλανδία παρουσιάζει ρυθμούς ανάπτυξης 2,5 %, έχοντας καταφέρει να απαγκιστρωθεί από τα δικά της μνημόνια, αρνούμενη να τα εφαρμόσει και αλλάζοντας προσανατολισμό σε μία πιο φιλολαϊκή πολιτική. Και όλα ξεκίνησαν όταν η παραπάνω δήλωση έπαιρνε σάρκα και οστά ως στάση, περισσότερο στην ψυχή παρά στο μυαλό του Ισλανδού προέδρου.

Δεν γνωρίζω το ποιόν του κου Γκρίμσον. Δεν ξέρω ποιος ήταν, τι πολιτικές είχε υποστηρίξει μέχρι τώρα, αν είναι καλός άνθρωπος ή όχι. Μπορεί να είναι και ο χειρότερος. Αυτό που ξέρω είναι ότι την κρίσιμη στιγμή που κλήθηκε να επιλέξει ανάμεσα στην ευημερία του λαού του και την ευημερία των "αγορών" και των τραπεζιτών, επέλεξε το πρώτο. Γιατί ήξερε ότι με το λαό στο πλευρό του, δεν θα είχε να δώσει λόγο σε κανένα.

Και έρχεται σχεδόν αυτόματα η σύκγριση με τον αντίστοιχο "δικό μας" κύριο. Και λέω "σχεδόν" αυτόματα γιατί μου πήρε λίγο χρόνο να θυμηθώ ότι έχουμε κι εμείς ένα τέτοιο, χαμένο κάπου στα δωμάτια του προεδρικού μεγάρου, να μαραζώνει με τη ρομπίτσα του και τις παντόφλες όταν δεν βρίσκεται σε κάποια εκδήλωση ως τιμώμενο πρόσωπο για την λαμπερή πολιτική του παρουσία. Ο κύριος Παπούλιας Κάρολος, αυτός που είχε "δανείσει" χρήματα για την αγορά μίας βίλας στην Εκάλη. Στον κο Παπανδρέου, αυτόν που κατέστησε διακοσμητικό τον θεσμό που ο κύριος Παπούλιας θα υπηρετούσε πολλά χρόνια αργότερα, αφήνοντας του ως μοναδική αρμοδιότητα την απαγγελία δεκάρικων προς τόνωσιν του φρονήματος του λαού και συμμόρφωσης του στις επιταγές του εκάστοτε κατεστημένου.

Ο κύριος Παπούλιας δεν επιχείρησε επ' ουδενί να ξεπεράσει το ρόλο του διακοσμητικού φυτού. Κώφευσε όταν η λαϊκή οργή γιγαντώνονταν στις πλατείες, έκλεισε τα μάτια του όταν άνθρωποι, ο λαός του, χτυπήθηκαν αλύπητα από τις δυνάμεις καταστολής, χειροκρότησε όταν έμπαιναν οι υπογραφές στην καταδίκη της χώρας του, κάλεσε σε εγκράτεια τον κόσμο όταν αυτός άρχισε να αντιδρά δυναμικά, και τέλος τον κατηγόρησε όταν στράφηκε και εναντίον του ιδίου.

Και ας πούμε καλά μέχρι εκεί, τι να πουν και κάποιοι Ευρωπαίοι που ταϊζουν ακόμα βασιλικούς οίκους για το τίποτα... Όμως ο κύριος Παπούλιας δεν σταμάτησε εκεί. Τον φαντάζομαι το βράδυ της 6ης Μάη βλέποντας τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, να δυσφορεί που θα έπρεπε να αφήσει την μαλαματένια βόλεψη του για να αρχίσει τα σούρτα φέρτα με τους πολιτικούς αρχηγούς. Από τη στιγμή όμως που το αποφάσισε, κανένας δεν μπορεί να τον κατηγορήσει για αδράνεια.

Για δέκα περίπου ημέρες ο κύριος Παπούλιας ταλαιπώρησε με δική του ευθύνη και πρωτοβουλία (;) μία χώρα, συγκαλώντας απανωτές συναντήσεις των πολιτικών αρχηγών προς εξεύρεση μίας λύσης που θα έσωζε μεν το παλαιοκομματικό σύστημα που τον ανέθρεψε, ήταν φανερά αδύνατη δε ακόμα και στη σκέψη του πιο καλοπροαίρετου.

Παρέτεινε έτσι την περίοδο της "ακυβερνησίας", κατά τη διάρκεια της οποίας βεβαίως το ξεπούλημα της εθνικής περιουσίας συνεχίστηκε στο βαθμό του δυνατού, και την ένταση του κόσμου που αγωνιά για μία λύση "εδώ και τώρα", για να χρησιμοποιήσω και μία έκφραση του παλιού, καλού του φίλου. Μάλιστα δεν δίστασε να καλλιεργήσει και ο ίδιος το φόβο του επικείμενου χάους, γνωστοποιώντας σε συγκεκριμένους αρχηγούς ανυπόγραφες και ανεπίσημες εκτιμήσεις για την κατάσταση της Ελληνικής οικονομίας, ως μη όφειλε, ή διακινώντας στα ΜΜΕ χαρτιά που παρελήφθησαν-δεν παρελήφθησαν, δεν πρωτοκολλήθηκαν πάντως από το γραφείο της προεδρίας. Σε κάθε περίπτωση έκανε τα πάντα για να διασφαλίσει ότι δεν θα δινόταν η ευκαιρία στον λαό (του) να πει την γνώμη του για το μέλλον που επιθυμεί τελικά.

Η σύγκριση μεταξύ των κυρίων Παπούλια και Γκρίμσον είναι ισοπεδωτική και δεν αντέχει σε περαιτέρω ανάλυση. Δεν είναι τόσο το γεγονός ότι αυτός ο "κύριος" δεν αισθάνεται βαριά την ευθύνη ενός ολόκληρου λαού που περιμένει από εκείνον να πάρει πρωτοβουλίες, αποχρωματισμένος από τις όποιες πολιτικές του πεποιθήσεις, για να τον προστατέψει. Είναι θλιβερό να βλέπεις ότι μία ολόκληρη ζωή πέρασε χωρίς να αφήσει κανένα ίχνος σοφίας και επίγνωσης σε έναν άνθρωπο που, στις εσχατιές του βιολογικού του κύκλου, δέχτηκε πρόθυμα να γίνει το άθυρμα μερικών πολιτικάντηδων αρνούμενος να σταθεί έστω και μία στιγμή στο πλευρό εκείνων τους οποίους κλήθηκε να υπηρετήσει. Χωρίς να έχει την αξιοπρέπεια να πει έστω και τώρα "φτάνει για μένα. Ως εδώ".

Ίσως ο κος Παπούλιας να προσπάθησε να διασφαλίσει το πολιτικό του μέλλον... Γιατί το πολιτικό του παρελθόν θα ξεχαστεί μαζί με τον ίδιο.

Βάιος Βαρελάς

Υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ